Γαρρυφαλιά

Ο Δίανθος, (επίσημη ονομασία), κοινώς 'γαριφαλιά' ή γαρυφαλλιά (π.χ. Δίανθος ο καρυόφυλλος, Dianthus caryophyllus), είναι πολυετές, αγγειόσπερμο, ποώδες, όμορφο, εύοσμο καλλωπιστικό φυτό που ανήκει στο γένος δίανθος και στην οικογένεια των Καρυοφυλλοειδών. Καλλιεργείται από την αρχαιότητα και είναι από τα πιο παλιά καλλωπιστικά φυτά, από τα πιο γνωστά και πιο κοινά.

Το άνθος της γαριφαλιάς ονομάζεται γαρίφαλο, ή γαρύφαλλο.

Είναι φυτό με πυκνή βλάστηση και φτάνει σε ύψος τα 60 εκατοστά. Τα φύλλα του είναι στενόμακρα και λογχοειδή. Οι ρίζες του είναι δυνατές και διεισδύουν βαθιά στο έδαφος.

Τα άνθη της γαριφαλιάς, τα γαρύφαλλα, είναι πολύχρωμα, έχουν ωραίο άρωμα και 5 σέπαλα που σχηματίζουν σωλήνα.

Η γαρυφαλλιά καλλιεργείται ευρέως, περισσότερο από 2.000 χρόνια, την οποία αναφέρει ακόμα και ο Θεόφραστος στο έργο του "Περί φυτών ιστορίαι". Σήμερα συνεχίζεται η καλλιέργειά της στις περιοχές της Μεσογείου, στην Ασία, τη βόρειο Αμερική και σε εύκρατες ή υποτροπικές περιοχές της Αφρικής. Πρόγονος της γαριφαλιάς θεωρείται ένα άγριο αρωματικό είδος της δυτικής Μεσογείου που απαντάται σε βραχώδεις περιοχές της Σικελίας, Σαρδηνίας και Γιβραλτάρ.

Είναι σχετικά ανθεκτικό φυτό και στελέχη του μπορούν να διατηρηθούν σε βάζα για αρκετό χρόνο. Για την ανάπτυξή της χρειάζεται φωτεινά, ηλιόλουστα μέρη, ενώ μεγάλη υγρασία δεν ευνοεί το φυτό και σαπίζει. Μεγάλη ζέστη πάνω από 35 βαθμούς μπορεί να ξεράνει το φυτό και έτσι κατά τους καλοκαιρινούς μήνες -και όταν βρίσκεται σε μικρές γλάστρες- χρειάζεται αρκετό πότισμα.

Στο ψύχος είναι ανθεκτική και αντέχει σε θερμοκρασίες κάτω του μηδενός. Η γαριφαλιά πολλαπλασιάζεται με μοσχεύματα και χρειάζεται κορφολόγημα για την αφαίρεση των ξερών ανθών, έτσι ώστε να αναπτυχθούν νέοι βλαστοί με μεγάλα ωραία άνθη.

Στην Ελλάδα η γαριφαλιά εκτός από κοινό διακοσμητικό φυτό καλλιεργείται και για παραγωγή ανθέων για επιχειρηματικούς σκοπούς. Η παραγωγή γαρίφαλων καλύπτει την εγχώρια κατανάλωση και γίνονται και σημαντικές εξαγωγές. Οι μεγαλύτερες καλλιέργειες βρίσκονται στην Κρήτη, την Τροιζηνία,τη Μεσσηνία και την Αττική.

Άλλο γνωστό είδος γαριφαλιάς είναι η Κινέζικη, μικρότερη της κοινής, που βγάζει μικρά πολύχρωμα άνθη, συνήθως άοσμα, και καλλιεργείται σε γλάστρες για καλλωπιστικούς σκοπούς.

Τριαντάφυλλα

 

Η τριανταφυλλιά (επιστ. Ρόδο, Rosa) είναι γένος φυτών που ανήκει στην οικογένεια των Ροδοειδών (Rosaceae).

Είναι καλλωπιστικό και φυλλοβόλο φυτό. Αποτελείται από τη ρίζα, τον βλαστό, τα φύλλα και τα μπουμπούκια της. Η ρίζα της τριανταφυλλιάς είναι αποξυλωμένη και διακλαδίζεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Συνεχίζοντας, ο βλαστός της αρχικά είναι τρυφερός και πράσινος, ενώ κάποια στιγμή αρχίζει να σκληραίνει και να αποξηραίνεται. Επίσης, ο βλαστός εξωτερικά έχει αγκάθια, όπως και τα φύλλα στις άκρες τους. Τα άνθη της τριανταφυλλιάς βγαίνουν στις άκρες των τρυφερών βλαστών. Στην αρχή είναι κλειστά τα μπουμπούκια της, ενώ σιγά σιγά αρχίζουν να ανοίγουν και να ξεπετάγονται τα πέταλα. Τα πέταλα έχουν διάφορα χρώματα όπως λευκό, κόκκινο, ροζ, κίτρινο και άλλα. Το χρώμα των λουλουδιών τους είναι ανάλογο με την ποικιλία της κάθε τριανταφυλλιάς.

Η τριανταφυλλιά πολλαπλασιάζεται με πέντε τρόπους. Πολλαπλασιάζεται με παράρριζα, με σπέρματα, με καταβολάδες, με μοσχεύματα και με μπόλιασμα. Η τριανταφυλλιά, εκτός από την ομορφιά και τα ευωδιαστά άνθη, παρέχει και αιθέριο αρωματικό λάδι εξαιρετικής ποιότητας, που παίρνουμε από τα ροδοπέταλα της και που χρησιμεύει στην παρασκευή αρωμάτων. Επίσης τα πέταλα των τριαντάφυλλων, κυρίως τα ροζ, μπορούν να γίνουν και γλυκό.

Κατιφές

Η Άνοιξη είναι η εποχή στην οποία ευδοκιμούν τα περισσότερα είδη λουλουδιών. Γενικότερα την άνοιξη, τα λουλούδια παρουσιάζουν την μεγαλύτερη χρωματική παλέτα. Οι Κατιφέδες είναι γνωστοί για το έντονο χρώμα τους και για το γεγονός ότι δεν χρειάζονται ιδιαίτερη φροντίδα.

                                                               Βοτανική περιγραφή

 

  Πρόκειται για ένα βραχύβιο αρωματικό ποώδες πολυετές φυτό, το οποίο αυξάνεται έως και τα 80 εκατοστά, με αραιά διακλαδισμένα χαλαρα ή όρθια στελέχη. Τα φύλλα είναι επιμήκη-λογχοειδή, 5-17 εκατοστά, τριχωτά και στις δύο πλευρές, και ασθενώς οδοντωτά. Τα άνθη είναι κίτρινα, που περιλαμβάνει ένα παχύ κεφάλι άνθους 4-7 εκατοστά διάμετρο που περιβάλλεται από δύο σειρές των τριχωτών βράκτιων.  Το άγριο φυτό έχει ένα ενιαίο δαχτυλίδι από ακτίνικά ανθύλλια γύρω από το κεντρικό δισκοειδές ανθύλλιο. Τα άνθη του δίσκου είναι σωληνοειδή και ερμαφρόδιτα , και γενικά χαρακτηρίζονται από ένα πιο έντονο πορτοκαλί-κίτρινο χρώμα από τα θηλυκά, τρισθενή, περιφερικά ακτινωτά ανθύλλια. Τα λουλούδια μπορεί να εμφανίζονται όλο το χρόνο, όπου οι συνθήκες είναι κατάλληλες. Ο καρπός είναι ένα ακανθώδες καμπύλες αχαίνιο. 

    Καλλιέργεια

  Η Καλέντουλα καλλιεργείται ευρέως καθώς μπορεί εύκολα να καλλιεργηθεί σε ηλιόλουστες θέσεις στα περισσότερα είδη των εδαφών. Αν και αιώνιο, συνήθως αντιμετωπίζεται ως ετήσιο φυτό , ιδιαίτερα σε ψυχρότερες περιοχές όπου η επιβίωση του χειμώνα είναι δύσκολη ή σε ζεστά σημεία του καλοκαιριού, όπου επίσης δεν επιβιώνει.

  Η Καλέντουλα θεωρούνται από πολλούς ειδικούς ως το ευκολότερο και πιο ευέλικτο λουλούδι το οποίο μπορούν να μεγαλώνουν σε έναν κήπο, ειδικά δεδομένου ότι ανέχεται τα περισσότερα εδάφη. Σε εύκρατα κλίματα, οι σπόροι σπέρνονται την άνοιξη για να ανθίσει όλο το καλοκαίρι και το φθινόπωρο. Σε περιοχές με λίγο παγωμένο χειμώνα (USDA ζώνες 8-11), οι σπόροι σπέρνονται το φθινόπωρο για να πάρουμε χρώμα το χειμώνα. Τα φυτά θα μαραθούν σε συνθήκες υποτροπικού καλοκαιριού. Οι σπόροι θα βλαστήσουν ελεύθερα σε ηλιόλουστες ή ημι-ηλιόλουστες θέσεις, αλλά τα φυτά θα ήταν καλύτερα αν φυτευτούν σε ηλιόλουστες περιοχές με πλούσια, καλά στραγγιζόμενα εδάφη. Τα Marigolds Pot συνήθως ανθίζουν γρήγορα από σπόρο (σε λιγότερο από δύο μήνες) σε φωτεινά κίτρινα, χρυσά, και τα πορτοκάλια χρώματα.

                                                    Χρήσεις του για Υγεία:

Στυπτικό, αντισηπτικό και αντιφλεγμονώδες. Συνίσταται για την ακμή και τα σπυράκια, την τριχοφυτία του πέλματος, τους δοθιήνες και τα έλκη, τους μώλωπες, τα εγκαύματα, την επιπεφυκίτιδα, τα κοψίματα και τα τραύματα, το έκζεμα, τις αιμορροΐδες, τον έρπη, την ψωρίαση, τον πονόλαιμο, την μονιλίαση, την αμυγδαλίτιδα, τον πονόδοντο και τους κιρσούς.